Over vastzitten en de wereld rondom ons.
Ik was het zat. Zo’n anderhalf jaar geleden. Ik had het gevoel dat mijn carrière muurvast zat. De laatste 10 jaar had ik vol enthousiasme gewijd aan mijn visie als kunstenaar/ curator/ creatief ondernemer te ontwikkelen, hard werken, nog wat harder werken, mijn artistieke skills uitdiepen, projecten bedenken, mijn weg zoeken in de wereld en uitvlooien hoe dat als kunstenaar en creatief entrepreneur kon en niet kon… boeiend, een ongelooflijke roller-coaster waar ik zoveel uit geleerd heb en een resem onvergetelijke ervaringen aan overhoud. Het leidde mij naar alle uithoeken van Ierland en België, bracht me in contact met kunstenaars en creatievelingen van alle continenten. Deze periode was een leerschool van jewelste. Maar plots ging het niet meer vooruit.
n
Diep vanbinnen had ik gehoopt dat ik met veel inzet, doorzettingsvermogen, positieve energie en heel veel werk wel mijn draai zou vinden en comfortabel van mijn artistieke werk en projecten zou kunnen leven. Naïef? Misschien. Want dat bleef moeilijk, een gevecht, uitputtend en plots ook ronduit vervelend.
Ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk meer bezig was met project- en subsidiedossiers schrijven en indienen, administratie, meetings en eigenlijk nog slechts 20% van mijn tijd bezig was met wat ik echt wil doen: het maken van nieuw werk, creatieve en artistieke projecten DOEN (in plaats van uitschrijven). Nu vind ik wat papier- en schrijfwerk helemaal niet erg, maar dit was niet langer in balans en niet langer in verhouding tot het resultaat.
Bovendien droogden de subsidieprogramma’s voor ons soort projecten op, times change (zo gaat dat), en ik was het plots moe om afhankelijk te zijn van de goodwill van anderen die beslisten wat ik artistiek al dan niet kon en mocht uitvoeren. Het begon te voelen als ‘professional begging’. Dat idee van volledig afhankelijk zijn van anderen, zinde me plots niet meer. Je maakt deel uit van een sector en een logica en hebt nooit alles in de hand, maar ook hier was de balans zoek.
Ondertussen bleef ik een knagend gevoel hebben dat ik toch beter gewoon een job zou zoeken, mijn passie zachtjes loslaten, verder als hobby uitoefenen? Kiezen voor zekerheid? Maar dan bedenk ik me heel snel dat zekerheid in onze huidige wereld niet meer is wat het ooit was. Dat is gemakkelijker, of niet? Is dit het nu? Ik geloofde er even niet meer in, en diep vanbinnen dan toch weer wel.
Had ik gefaald? Te weinig talent misschien? Heeft het überhaupt met talent te maken? Had ik 10 jaar van mijn tijd verprutst? Een kleine crisis over hoe het nu verder moest, voltrok zich in mijn hoofd. Opgeven? Ik heb het even overwogen, ja, maar dat misselijkmakend buikgevoel waar ik het in de eerste blogpost over had, wees elk alternatief dat zich aandiende af. En dat inzicht van blogpost twee, daar moest ik ook iets mee.
We worden dagelijks om de oren geslagen met hoe we ons leven best zouden leiden en soms wringt dat, soms brengt het je in de war. De vraag blijft uiteindelijk wat jij wilt? En wat een plezier is het om je passie in de wereld te zetten? Precies daar zit zo’n sterk gevoel van voldoening en vrijheid in. Precies dat wilde ik niet opgeven.
Dus wat is dan het alternatief? Blijven verder doen op een manier die eigenlijk niet langer werkte en die bovendien bergen energie vreette, zonder het gewenste resultaat? I don’t think so. Maar hoe het dan wel moest, daar staarde ik me blind op. Tunnelvisie heet dat: je ziet enkel de manier die je kent, die je aangeleerd is, die gangbaar is binnen je sector. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ploeteren in de hoop eruit te geraken niet erg constructief was, dat ‘hoping for the best’ wat te vrijblijvend leek, dat ik een nieuw plan nodig had en dat ik hierbij duidelijk hulp nodig had. Dat klinkt hier plots allemaal heel logisch, maar in mijn hoofd duurde het even om die klik te maken.
Weet je wat ik een heel fijne uitdrukking vind in het Engels? ‘Pay it forward’. Ik vind er geen mooi Nederlands alternatief voor. Het betekent dat je anderen kan helpen waar je zelf gesukkeld hebt, dat je met jouw ervaring en kennis ervoor kan zorgen dat iemand anders sneller vooruit geraakt dan jij, niet dezelfde omwegen en struikelblokken moet nemen. Al te vaak heerst de logica dat het ieder voor zich is in onze wereld. Ik geloof daar niet in, want gemeenschapsdenken en community-gevoel is eigen aan de menselijke natuur. We can’t do it alone, ook al denken we vaak van wel. Pay it forward. Zo mooi. Waarom zou je dat niet doen? Dat is ook één van de redenen waarom ik deze blogs schrijf. Ik hoop te kunnen inspireren door ervaringen te delen. Deel dus gerust mee, wie weet ken jij wel iemand die er ook iets aan kan hebben.
In mijn volgende blogpost heb ik het over vrijheid, en hoe ik dat % van waar ik mijn tijd liefst aan wil besteden naar omhoog trok in 2018, en nog meer naar omhoog wil trekken in 2019. Cheers, op een inspirerend 2019!
Miste je episode 1, 2 en 3? Geen nood, je vindt ze allemaal hier op de blog!